Ας δούμε στην πράξη, τι σημαίνει «πολυπολιτισμός»: Είσαι Έλληνας ορθόδοξος, χρηματοδοτώ την εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας και θεσμομοποιώ την Ορθόδοξη Εκκλησία σου. Είσαι Ιταλός καθολικός, το ίδιο και η ιταλική γλώσσα και η Καθολική Εκκλησία αποκτούν ισχύ δικαιωμάτων που, αντίστοιχα, καλύπτουν τους πάντες, όλους τους υπόλοιπους. Έτσι πήγαιναν και πηγαίνουν εκεί τα πράγματα.
Ο Καναδάς έχει ειδικό πολιτικό βάρος τόσο για την Ευρώπη όσο και για την Ελλάδα.
Για την Ευρωπαϊκή Ένωση διότι και η ίδια αποτελεί - αρέσει δεν αρέσει - μια εφαρμογή πολυπολιτισμού στην παγκόσμια ιστορία. Η μορφή διαφέρει, αλλά η ουσία είναι η ίδια. Για την Ελλάδα η αξία του καναδικού φαινομένου προκύπτει από το μετρήσιμο γεγονός, κ. Υπουργέ, ότι οι εκεί ομογενείς μας διατηρούν στενούς δεσμούς με την πατρίδα.
Εντάχθηκαν στην εκεί κοινωνία, αλλά δεν έσβησαν ως Έλληνες, όπως έσβησαν και δυστυχώς εξακολουθούν, να σβήνουν αλλού, ενώ η Ελληνική Πολιτεία δε μπορεί παρά να κάνει τα «στραβά μάτια».
Επίσης, στο ίδιο άρθρο στο δεύτερο εδάφιο, επιπλέον των υφιστάμενων διαλόγων στους τομείς των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της δημοκρατίας τα μέρη καταρτίζουν μόνιμους μηχανισμούς διαβούλευσης στο Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών, στα Γραφεία των Ηνωμένων Εθνών στη Βιέννη και σε άλλους φορείς.
Όχι βέβαια ως ακαδημαϊκός ή δημοσιογραφικός ή πολιτικός «μυαλοπώλης» αλλά ως ένας από τη μάζα, θέλω να εκφράσω την εκτίμησή μου στο άρθρο 5, που αφορά το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο.
Το διαβάζω ολόκληρο γιατί μοιάζει με μοναχικό νησί σε μεγάλη θάλασσα, νησί σαφήνειας μέσα στη θάλασσα των λεγόμενων «δημιουργικών ασαφειών», «Τα συμβαλλόμενα μέρη επιβεβαιώνουν ότι η σοβαρότερη εγκληματικότητα διεθνούς εμβέλειας δεν πρέπει να παραμένει ατιμώρητη» και ότι «η αποτελεσματική δίωξή της πρέπει να εξασφαλίζεται με τη λήψη μέτρων σε εθνικό επίπεδο και με την ενίσχυση της διεθνούς συνεργασίας μεταξύ άλλων στο πλαίσιο του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου».
Δεύτερο εδάφιο και κυριότερο κατά τη γνώμη μου, «Τα μέρη έχουν δεσμευθεί από κοινού να προωθήσουν την καθολική επικύρωση ή προσχώρηση στο Καταστατικό της Ρώμης του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου και να εργασθούν προς την κατεύθυνση της αποτελεσματικής εφαρμογής του Καταστατικού σε εθνικό επίπεδο από τα κράτη μέρη του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου».
Πολλά από τα άλλα άρθρα αποτελούν βελτιωμένη αντιγραφή διμερών Συμφωνιών της Γαλλίας και του Καναδά.
Στο άρθρο 10, συμφωνείται η συνεργασία των μερών για την προώθηση της αειφόρου ανάπτυξης.
Στο άρθρο 12, τα μέρη δεσμεύονται να προωθήσουν την υπεύθυνη και αποτελεσματική χρήση των πόρων και την ευαισθητοποίηση όσον αφορά στο οικονομικό και κοινωνικό κόστος της περιβαλλοντικής ζημιάς και των σχετικών επιπτώσεων.
Στο άρθρο 19, προβλέπεται η ενίσχυση της συνεργασίας σε αναφορά με την πρόληψη της παράνομης διακίνησης ναρκωτικών.
Στο άρθρο 22, αναγνωρίζουν την ανάγκη ενδυνάμωσης της συνεργασίας για την πρόληψη και καταπολέμηση του ηλεκτρονικού εγκλήματος.
Το κυριότερο όμως και εδώ θα ήθελα, κατά το δυνατόν, την προσοχή της ελληνικής διπλωματίας διότι θα αναφερθώ σε μία ανάλυση, η οποία δεν έχει φθάσει στο Υπουργείο Εξωτερικών ενώ έχει εκδοθεί σε βιβλίο εδώ και 15 χρόνια.
Στο άρθρο 2, θεσπίζεται η υποχρέωση προάσπισης και σεβασμού των δημοκρατικών αρχών, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θεμελιωδών ελευθεριών, επιπλέον, αναγνωρίζεται η σημασία του κράτους δικαίου για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Όπως με πληροφόρησαν ομογενειακές πηγές από την εποχή της πρωθυπουργίας του πατρός Τριντό, υπήρχε πάγια εντολή στο Υπουργείο Εξωτερικών του Καναδά, αναφοράς των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε κάθε διεθνή συμφωνία του Καναδά, πράγμα που δεν τηρήθηκε απαρέγκλιτα διότι σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, οι οποίες είναι έγκυρες, σε αυτόν τον κόσμο δεν μπορείς να συνεργάζεσαι πάντα με αγγέλους.
Στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όμως συμβαίνει κάτι τρομακτικό για την ευρωπαϊκή ιστορία, κάτι που συζήτησαν πριν από 15 χρόνια ο Γιούργκεν Χάμπερμας και ο Γιόζεφ Ράτσινγκερ έγινε και Πάπας ως Βενέδικτος και τι λέει ο Γιόζεφ Ράτσινγκερ; «Το ισλάμ έχει καταρτίσει τον δικό του κατάλογο ανθρωπίνων δικαιωμάτων που αποκλίνει από τον δυτικό. Η Κίνα χαρακτηρίζεται στις μέρες μας από μια μορφή πολιτισμού που γεννήθηκε στη δύση», ο Ράτσινγκερ τα λέει αυτά, ο Πάπας, «τον μαρξισμό», αλλά παρόλα αυτά θέτει το ερώτημα, «μήπως τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι παρά μια ιδιάζουσα επινόηση που χρειάζεται διερεύνηση;».
Αυτό η δυτική οικονομία δεν το έχει αντιμετωπίσει, δεν το έχει καν εξετάσει ενώ οι διανοούμενοι της Ευρώπης όχι μόνο το εξέτασαν, το έχουν καταγράψει, μπορεί το Υπουργείο να προμηθευτεί αυτό το βιβλίο εκδόσεις «ΕΣΤΙΑ» για αυτό τον διάλογο. Κάνουν ορισμένες μουσουλμανικές χώρες και η Κίνα κάτι που κάνει και η Τουρκία, αμφισβητούν τα πάντα. Η Τουρκία δεν δίστασε, θα το πω στη δεύτερη αναφορά, να προκαλέσει ψηφοφορία στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ για να καταγράψει την ψήφο της, γνωρίζοντας ότι είναι η μόνη ψήφος αρνητική στο Δίκαιο της Θάλασσας, κάτι γίνεται και με τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Τελικά, διαβάζοντας τη Συμφωνία δεν αναζήτησα φυσικά το τέλειο, αναζήτησα το χρήσιμο
που είναι αμέσως εφαρμόσιμο. Υπάρχει νομίζω. Υπάρχουν περιπτώσεις που το λίγο είναι αρκετό.
Κύριε Πρόεδρε, υπερψηφίζουμε την Κύρωση αυτής της Συμφωνίας."