“Μεγαλομανείς λαϊκιστές και επαγγελματίες ψεύτες” αποκάλεσε προχθές ο Κυριάκος τους εκλεγμένους να κυβερνήσουν την πατρίδα του. Υβριστής μπορεί να γίνει ο καθένας. Και ο πλέον τιποτένιος. Ο τιποτένιος, μάλιστα, γίνεται συνήθως υβριστής, διότι νομίζει ότι έτσι αναδεικνύεται σε κάτι αξιόλογο. Τελικά, σημασία έχει εκείνος που διαθέτει σχέδιο και δημιουργικές ιδέες για τη χώρα του. Αν διαθέτει, δεν νιώθει την ανάγκη να γίνει υβριστής.
Ωστόσο, ο μεγαλύτερος φόβος είναι άλλος: Για να χρησιμοποιούν οι πληρωμένοι λογογράφοι του γεννημένου αρχηγού τέτοιο λεξιλόγιο, σημαίνει ότι οι επιτελείς της ΝΔ τους το παρήγγειλαν. Γιατί; Διότι έχουν πεισθεί ότι οι ύβρεις φέρνουν ψήφους. Αν –ως ένα βαθμό- έχουν δίκιο, τότε έχει αρχίσει το κακό. Ο διχασμός, stupid!
“Η σύγκρουση τρέφει τον ηγέτη”, έλεγε ο Τσουκάτος. Δίκιο έχει κι αυτός. Εκείνος που δεν βρίσκει το δίκιο του είναι όποιος προσπαθεί να πείσει ότι καλύτερα να είσαι οδοκαθαριστής παρά ηγέτης που διχάζεις τον λαό σου. Στο σημείο αυτό οφείλω να προσθέσω ότι τα παιδιά των οδοκαθαριστών θα μπορούσαν να γίνουν πρωθυπουργοί αν ήταν παιδιά χρηματιστών και ονομάζονταν αλλιώς. Πώς αλλιώς; Ας το καλύτερα.
Στην παρούσα φάση της κρίσης, η οποία συνδέεται και με μια λυσσαλέα επιχείρηση οχλοποίησης του λαού, ώστε να πνίγεται η λογική στην ύβρη, ο Αλέξης Τσίπρας έχει χρέος να μην παρακολουθήσει τον Κυριάκο στα λασπόνερα του προγονικού πάθους του για εξουσία. Ας τον αφήσει ήσυχο να χαίρεται τους χειροκροτητές του. Στο κάτω κάτω γιατί αποφέρουν ψήφους οι ύβρεις, όταν δεν αυξάνουν την τηλεθέαση στα κανάλια που τις αναπαράγουν;
Ας δούμε το πράγμα από τη λαϊκή και από την ιστορική πλευρά του. Ως προς το πρώτο σκέλος, τα καφενεία έχουν πεισθεί ότι το όνομα Μητσοτάκης δεν ταιράζει πουθενά αλλού παρά μονάχα πλάι στη λέξη “πρωθυπουργός”. Η κληρονομική δημοκρατία έχει δυστυχώς την πολλαπλή εκλογική επιδοκιμασία του ελληνικού λαού. Για τον κ. Μητσοτάκη το μόνο που ισχύει είναι: Πρωθυπουργός ή τίποτα. Πολύ σωστά. Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει; Να συγγράφει; Να ζωγραφίζει; Να ερευνά; Αν τα μπορούσε αυτά, γιατί μέχρι σήμερα δεν έχουμε ούτ’ ένα ίχνος τους;
Ως προς την ιστορική πλευρά του θέματος, ισχυρίζομαι ότι το φαινόμενο στο οποίο προσπαθεί να σύρει τη χώρα ο κ. Μητσοτάκης ονομάζεται “Εριστική”. Στην “Ιστορία του Ευρωπαϊκού Πνεύματος” ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος χρησιμοποιεί τον όρο για να αποδώσει την αγριότητα τον θρησκευτικών ερίδων. Στην εριστική πλεονάζει αυτό ακριβώς για το οποίο κατηγορεί τον Σύ.ρι.ζα: Ο λαϊκισμός. Όσο για την άλλη κατηγορία του, δηλαδή “επαγγελματίες ψεύτες”, αγνοήστε την κατά 50%. Να μη φοβάστε τους ψεύτες, αλλά να τρέμετε εμπρός στους… ανεπάγγελτους επαγγελματίες!