Ομιλία Νάσου Αθανασίου κατά την κύρωση του του Κρατικού Προϋπολογισμού, οικονομικού έτους 2019

Ομιλία Νάσου Αθανασίου κατά την κύρωση του του Κρατικού Προϋπολογισμού, οικονομικού έτους 2019


Σύμφωνα με παλαιότερη έρευνα γαλλικής επιθεώρησης, η ελληνική επαρχία εμφάνιζε τον μικρότερο βαθμό επαρχιωτισμού. «Ο Έλληνας δουλεύει σκληρά στο χωράφι για να στείλει το παιδί του να σπουδάσει γεωπονική στο Μονπελιέ, οικονομικά στο Λονδίνο, δημοσιογραφία στο Γούλβερχαμπτον» έγραφε χαρακτηριστικά η επιθεώρηση –το θυμάμαι- L’Express”.
Χθες όμως, τουλάχιστον ορισμένοι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας επιχείρησαν να το διαψεύσουν αυτό. Επιχείρησαν να ψηφοθηρήσουν, επιδεικνύοντας έναν απερίγραπτο επαρχιωτισμό.
Η ελληνική επαρχία είναι πανέμορφη, αλλά ο επαρχιωτισμός είναι άσχημος. Είναι και επικίνδυνος διότι δεν σε αφήνει να δεις πέρα από το χωριό σου. Να δεις τι;
Κάτι που υπαινίχτηκε ο Πιερ Μοσχοβισί, αλλά δεν βρήκε μεγάλη κατανόηση.
Αυτός ο προϋπολογισμός είναι εθνικός, ωστόσο, δεν αποτελεί μονάχα ελληνικό γεγονός. Αν ορισμένες πηγές των Βρυξελλών είναι έγκυρες, τότε μπορούμε να πούμε ότι αυτός ο προϋπολογισμός αποτελεί προπάντων, αποτελεί ευρωπαϊκό γεγονός.
Φιλοδοξεί να αποτελέσει προηγούμενο, οιονεί δεδικασμένο, ένα είδος προτύπου και για άλλες χώρες, όχι βεβαίως σε σχέση με δεδομένα, όπως το πλεόνασμά του -δεν είναι όλοι τόσο χρεωμένοι όσο εμείς-, αλλά ως προς την ιθύνουσα γραμμή του.
Και ποια είναι η ιθύνουσα, η κεντρική γραμμή του;
Η μεσότητα.
Πού βρίσκεται η μεσότητα; Προσφεύγω πάλι στον Μοσχοβισί. Προσέξτε τον σύνδεσμο «και».
Ο Επίτροπος θεωρεί αυτόν τον προϋπολογισμό ως «μια απόδειξη, ότι μπορείς να έχεις την ίδια στιγμή και μεταρρυθμίσεις, που να σε οδηγούν σε βιώσιμα δημόσια οικονομικά και να έχεις κοινωνικό πρόγραμμα και να επιστρέφεις στην ανάπτυξη. Μπορείς ταυτόχρονα, να δημιουργείς θέσεις απασχόλησης και να μειώνεις τις ανισότητες».
Πρόκειται για αυτό, που ο Γιώργος Χουλιαράκης χαρακτήρισε ο δρόμος ανάμεσα, «ο δρόμος μεταξύ», δηλαδή ο δρόμος μεταξύ δημοσιονομικής ισορροπίας και επέκτασης.
Αν δείτε τώρα εν ευρεία εννοία αυτόν τον δρόμο, αυτή την ιθύνουσα γραμμή, αυτού του είδους τη μεσότητα να εφαρμόζεται αναλογικά και στην περίπτωση της Γαλλίας, και στην περίπτωση της Ιταλίας, ορισμένοι θα εκπλαγείτε. Η δική σας συνταγή διέλυσε την Ευρώπη. Η συνταγή ΣΥΡΙΖΑ-Μοσχοβισί μπορεί να τη διασώσει.
Ποιοι ακριβώς θα εκπλαγούν;
Εκείνοι που μέσα στο πάθος τους για πάση θυσία επιστροφή στην εξουσία αποφάσισαν να μη μετρούν πια τα λόγια τους.
Η οικονομία και οι προϋπολογισμοί της κρίνονται σε πολλά επίπεδα, κρίνονται, όταν φθάνουν στις αγορές, κρίνονται και όταν καταλήγουν στο κορμί σου. Σε έναν προϋπολογισμό μπορεί να υπάρχουν κωδικοί-μαχαιριές και κωδικοί-φάρμακα παυσίλυπα.
Η επιστημονική ανάλυση έχει και εδώ μεγάλη σημασία, όχι όμως όταν περιφρονεί τον απλό, καθημερινό άνθρωπο. Όταν λέμε επιστήμη, εννοούμε κύκλωση αντιθέσεων, δεν εννοούμε τον κάθε επιστήμονα,
δεν εννοούμε απλώς την κατοχή πτυχίων, διότι όπως γράφει στο «Μere Christianity” ένας μεγάλος διανοητής, o C.S. Lewis: «δεν υπάρχει καμία αντίθεση στο να πεις «ο Τζον είναι ηλίθιος και διδάκτωρ πανεπιστημίου».
Στα μάτια μου, μάτια ενός επίμονου ερασιτέχνη -θυμηθείτε τον Τζον, που προανέφερα και μην περιφρονείται τους επίμονους ερασιτέχνες-, ο προϋπολογισμός εμφανίζει επιπλέον τρία χαρακτηριστικά:
Πρώτον, τον σφραγίζει η σφραγίδα εκείνη που δεν χρησιμοποιήσαμε τόσο έντονα εδώ και οχτώ χρόνια: της κοινωνικής ευαισθησίας.
Κάνει κακό η κοινωνική ευαισθησία; Δεν είναι ηθικού χαρακτήρα το ερώτημα. Στυγνά, ωμά, ψυχρά, επιστημονικά ρωτώ: η κοινωνική ευαισθησία κάνει κακό στη σημερινή ελληνική οικονομία;
Απάντηση: «τα κοινωνικά μέτρα θα συμβάλουν στην αύξηση του Α.Ε.Π.».
Ποιος το είπε; Ο ίδιος, ο μη ιδιαιτέρως αγαπητός στη Νέα Δημοκρατία, κύριος Μοσχοβισί. Νομίζετε ότι ο Πιερ μετρά χωρίς να τον βλέπουν στο Βερολίνο; Nein, leider nicht.
Ακούσατε τι είπε ο άνθρωπος; Τι επιπλέον θα του σέρνατε, αν δεν είχε αποσύρει την υποψηφιότητά του από τις ευρωεκλογές, κύριε Μηταράκη; Με ποιον είστε; Με τον Έλληνα ή με το λιοντάρι;
Προσέξτε, το λιοντάρι ψηφίζει, αλλά ψηφίζει αυτόν που θα καταβροχθίσει.
Δεύτερον, αυτός ο προϋπολογισμός έχει προνοήσει για το τι θα πουν οι αγορές, οι αναπόφευκτες αγορές. Τούτο δηλώνει περίτρανα ότι αυτή η κυβέρνηση είναι κυβέρνηση ρεαλισμού. Σε μια χώρα η οποία ακριβώς, έχει υπερπλεόνασμα συναισθήματος και τρομακτικό έλλειμμα ρεαλισμού, τούτο αποτελεί ευλογία.
Τρίτον, αυτός ο προϋπολογισμός δεν είναι προϋπολογισμός ευτυχίας, ούτε χρυσών κουταλιών. Με σεβασμό στα 4,3 εκατομμύρια ΑΦΜ που χρωστούν στην εφορία, με σεβασμό στους λιγότερους, αισθητά λιγότερους, αλλά ακόμη απαράδεκτα πολλούς ανέργους μας, με σεβασμό στα υπερχρεωμένα νοικοκυριά οφείλουμε να δηλώσουμε ότι οι πρώτες μεγάλες μάχες κερδήθηκαν, και ότι, με ορισμένες προϋποθέσεις, θα κερδηθούν και όσες απομένουν.
Άλλοι επιλέγουν να συνομιλούν δημιουργικά και άλλοι καταστροφικά.
Δημιουργικά μιλούν εκείνοι που φροντίζουν ώστε το κράτος να πληρώνει τις μισές ασφαλιστικές εισφορές των νέων μέχρι 25 ετών.
Δημιουργικά μιλούν όσοι εξετάζουν, αν μπορεί να εφαρμοστεί και στην Ελλάδα το κυπριακό πρόγραμμα «Εστία», που προβλέπει πληρωμή από το κράτος του ενός τρίτου της μηνιαίας δόσης των στεγαστικών δανείων.
Δημιουργικά μιλούν όσοι προσπαθούν να συμπεριλάβουν όσο το δυνατόν περισσότερους στις 120 δόσεις.
Καταστροφικά μιλούν όσοι τα βλέπουν όλα μαύρα, πενθώντας έτσι για την έξοδο της πατρίδας τους από το Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Προσαρμογής.
Καταστροφικά μιλούν όσοι κατηγορούν ακόμη και τους ομοϊδεάτες τους στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα ότι συνάπτουν ανίερες συμμαχίες.


Σας δυσαρεστούν πολύ. Σας δυσαρεστούν οι δηλώσεις Μοσχοβισί, οι δηλώσεις Γιούνκερ, οι δηλώσεις Σολτς, οι δηλώσεις Πάιατ. Σας δυσαρεστούν ακόμη και οι ανακοινώσεις του Γούιλμπουρ Ρος, σχετικά με την απόσυρση της συμμετοχής του από ναυτιλιακή εταιρία.
Εκείνο που σας πονά είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί, ο ΣΥΡΙΖΑ τα καταφέρνει και ότι τούτο αναγνωρίζεται διεθνώς. Αυτό το μήνυμα προσπαθείτε να θολώσετε. Σας εύχομαι «καλή επιτυχία» στις δημοσκοπικές σας προσπάθειες. Ως εκεί.


Ελπίζω ο ελληνικός λαός να αντιλαμβάνεται ποιοι πέρα από καλές προθέσεις περιγράφουν σωστά την πραγματικότητα. Και ποιοι μπορούν να κάνουν κάτι ριζοσπαστικά για να τη βελτιώσουν. Ο λαός κρίνει.
Στις δημοκρατίες και ο λαός έχει ευθύνη.