Το υπό συζήτηση θέμα θα μπορούσε να φέρει τον τίτλο «Ιστορία ενός πολύ ευχάριστου προβλήματος που ο φανατισμός καθιστά άκρως δυσάρεστο». Ελπίζω να το αποδείξω…
Δεν ξέρω τι θα πει ο εισηγητής της Νέας Δημοκρατίας, ο ικανότατος και ευπρεπέστατος Γιώργος Βλάχος (βλέπετε, έχω την τύχη ο πολιτικός μου αντίπαλος στην περιφέρεια Αττικής να αποτελεί αληθινό κόσμημα)… δεν ξέρω λοιπόν τι θα πει, αλλά η κύρωση αυτής της σύμβασης εισάγεται προς συζήτηση άσχημα χρωματισμένη.
Σταχυολογώ από δημοσιεύματα:
-«Πώς πήγαν να ξεπουλήσουν το Ελευθέριος Βενιζέλος».
-«Πώς αβγάτισε κατά 750 εκατομμύρια η νέα Σύμβαση για το Ελευθέριος Βενιζέλος».
Κάποιος άλλος έγραψε: -«Η κυβέρνηση δεν θέλει να πάει το θέμα στη Βουλή ενόψει της γνωστής υπόθεσης με το χαμηλό τίμημα της επέκτασης παραχώρησης, τίμημα που με παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής από τα 600 εκατομμύρια Ευρώ ανέβηκε στα 1,3 δις Ευρώ».
Κατόπιν η Νέα Δημοκρατία κατέθεσε Ερώτηση για το θέμα αυτό αναφέροντας επί λέξη: «Θεωρείτε ότι η κυβέρνησή σας εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον, όταν μόλις πριν από ένα έτος είχε αποδεχτεί την παράταση της παραχώρησης με το μισό τίμημα, από όσο τελικά συμφωνήθηκε;» Ψάχνετε για τίτλο άσχετο με το περιεχόμενο της ιστορίας. Το τέχνασμα το γνωρίζουμε από τη ρυπαρογραφία που λογίζεται σαν δημοσιογραφία. Πρόκειται για πρωτόγονο τέχνασμα που καταρρακώνει και τη δημοσιογραφία και την πολιτική.
Δείτε την παγίδα στην οποία σας έριξε η μεγαλοστομία σας.
Ποιας σύμβασης την παράταση συζητούμε εδώ; Δείτε τον τίτλο του νομοσχεδίου. Εκείνης που υπογράφηκε στην Αθήνα το 1995. Θα πάμε λοιπόν και στο 1995 και στο 1993. Η μονογραφή της αρχικής σύμβασης παραχώρησης είχε γίνει το Σεπτέμβριο του 1993 από τον τότε πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, αλλά δεν προχώρησε γιατί την ίδια ημέρα, αν θυμάμαι καλά, η κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας έχασε τη δεδηλωμένη και προκήρυξε εκλογές. Η νέα κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, με ευθύνη του τότε υπουργού ΠΕΧΩΔΕ Κώστα Λαλιώτη, προχώρησε σε επαναδιαπραγμάτευση. Θέλετε να συγκρίνουμε τι είχατε μονογράψει εσείς το 1993 και τι κύρωσε η Βουλή το 1995;
Είχε συγκροτηθεί ειδική συνεδρίαση εδώ στη Βουλή για τη συγκριτική ανάλυση των συμβάσεων των κυβερνήσεων Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ. Θυελλώδης ήταν εκείνη η συνεδρίαση. Το σχέδιο σύμβασης που μονογραφήθηκε επί Νέας Δημοκρατίας το 1993 και η σύμβαση που κυρώθηκε το 1995 υπάρχουν. Και τα Πρακτικά εκείνης της Συνεδρίασης υπάρχουν.
Και όταν η Νέα Δημοκρατία κατέθετε Ερώτηση υπαινισσόμενη ότι η σημερινή κυβέρνηση δεν υπηρετεί το εθνικό συμφέρον θα έπρεπε να συλλογιστεί ότι δεν είναι δύσκολο να ανατρέξουμε στην εποχή εκείνη και να φωτογραφίσουμε τις αμαρτίες της…
…Συγχωρήστε με, όχι τις αμαρτίες της, τα λάθη της. Αλλά όπως έλεγε ο ιδρυτής της, αείμνηστος Καραμανλής, «τα λάθη στην πολιτική ισοδυναμούν με εγκλήματα». Ας έρθουμε λοιπόν στο σώμα του εγκλήματος. Η τότε νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, με υπουργό ΠΕΧΩΔΕ τον Κώστα Λαλιώτη, έκανε, ας μου επιτραπεί η έκφραση δύο κατεδαφίσεις-ανεγέρσεις. Αν δεν τις αναφέρουμε θα μας αποδείξει ψεύτες η ιστορία.
Κατεδάφιση και Ανέγερση πρώτη: μειώθηκε ο χρόνος παραχώρησης στα 30 χρόνια, από τα 50 που προέβλεπε η αρχική συμφωνία της κυβέρνησης του Κώστα Μητσοτάκη. Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό; Η Νέα Δημοκρατία είχε ασκήσει τότε δριμύτατη κριτική. Ακόμη κι ο Στέφανος Μάνος υποστήριζε ότι η μείωση του χρόνου παραχώρησης δεν συμφέρει το δημόσιο. Επαναλαμβάνω καταλαβαίνεται τι σημαίνει η μείωση του χρόνου παραχώρησης από τα 50 στα 30 χρόνια; Αν δεν μειωνόταν τότε ο χρόνος παραχώρησης από 50 σε 30, δεν θα είχαμε σήμερα αυτά τα 20 χρόνια για να τα πουλήσουμε 1.364 δις ευρώ (1.115+Φ.Π.Α).
Κατεδάφιση και Ανέγερση δεύτερη: Όχι δεν θα αναφέρω τα 100 εκατομμύρια της μείωσης του τιμήματος-θέμα που έφυγε από τη Βουλή και έφτασε στα δικαστήρια. Άλλο θέλω να πω. Κατεδάφιση και Ανέγερση δεύτερη: Αύξησε το μερίδιο του δημοσίου από το 45% στο 55%, που διατηρεί ως σήμερα. Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό; Το υπουργείο Οικονομικών διαχειρίζεται το 25% και το 30% έχει εκχωρηθεί από το 2011 στο ΤΑΙΠΕΔ για να πουληθεί.
Το Δημόσιο λοιπόν μένει στη σύμβαση με 25%. Αυτό το ποσοστό θα ήταν μικρότερο, αν τότε δεν είχε αυξηθεί το μερίδιο του δημοσίου από το 45% σε 55%.
Αυτά προβλέπει η σύμβαση που θεσμοθετήθηκε το 1996. Δεν αναμένω ότι θα δείτε τα λάθη σας και θα κάνετε την αυτοκριτική σας. Πού να τρέχουμε τώρα στο 1993 και στο 1996; Περασμένα-ξεχασμένα, θα πείτε. Αλλά δεν μας αφήνετε να τα ξεχάσουμε όταν υποβάλλετε Ερώτηση με υπαινιγμούς ότι δεν υπηρετούμε το δημόσιο συμφέρον.
Μερικές αλήθειες εν συντομία για να κερδίσουμε χρόνο.
-Η δυνατότητα παράτασης για 20 χρόνια προβλέπεται στη Σύμβαση που κυρώθηκε το 1995
-Το δικαίωμα παράτασης μεταβιβάστηκε στο ΤΑΙΠΕΔ
-Η συμφωνία για την παράταση αποτελούσε προ-απαιτούμενο της δεύτερης Αξιολόγησης
-Η επεξεργασία των νομικών κειμένων και η διαπραγμάτευση για την επέκταση ήταν αρμοδιότητα του ΤΑΙΠΕΔ
Το θέμα έρχεται στην ελληνική κυβέρνηση και έχει εγκριθεί από το Ελεγκτικό Συνέδριο. Παρότι έχει εγκριθεί από το ελεγκτικό συνέδριο (ούτε το Ελεγκτικό Συνέδριο προστατεύει το εθνικό συμφέρον); Παρότι το διοικητικό συμβούλιο του ΤΑΙΠΕΔ, στο οποίο συμμετέχουν ως παρατηρητές ένας εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και ένας εκπρόσωπος της Ευρωζώνης καταλήγει σε νόμιμες τελικές αποφάσεις, η κυβέρνηση δεν αρκείται σε αυτά. Επιλέγει πριν ολοκληρωθεί η διαδικασία να έχει τη γνώμη της Γενικής Διεύθυνσης Ανταγωνισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η κυβέρνηση το έστειλε εκεί. Το ότι η κυβέρνηση το έστειλε εκεί είναι αξιέπαινο ή αξιοκατάκριτο; Κατά τη γνώμη μου το ότι το αξιέπαινο κατήντησε αξιοκατάκριτο είναι μεγάλη απόδειξη της πολιτικής παρακμής.
Δηλαδή η κυβέρνηση έπραξε το ακριβώς αντίθετο από ότι συνήθιζαν να κάνουν οι κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ για πολλά χρόνια, να αγνοούν δηλαδή την ενωσιακή νομοθεσία, με αποτέλεσμα η χώρα να πληρώνει υπέρογκα πρόστιμα στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή για παραβιάσεις σε θέματα κρατικών ενισχύσεων.
Τώρα γιατί η Γενική Διεύθυνση Ανταγωνισμού θεώρησε ότι το τίμημα πρέπει να αυξηθεί από 484 σε 1.115 εκατομμύρια ευρώ, αυτό κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια, και θα το καταλάβουν αμέσως εκείνοι που κινούνται ανάμεσα στη γάτα των Ιμαλαίων και τη μαύρη γάτα της Αγιά Σοφιάς.
Δε θα αναφερθώ σε στοιχεία που περιγράφουν τη δραστηριότητα του Διεθνούς Αερολιμένα Αθηνών. Ο καθείς μπορεί να τα αναζητήσει στο διαδίκτυο. Θα πω κάτι απλούστερο. Η Γενική Διεύθυνση Ανταγωνισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης ζήτησε νέα, εξελισσόμενα στοιχεία και από τα στοιχεία αυτά κατάλαβε εκείνο, που εκδηλώθηκε εκρηκτικά αργότερα: Δηλαδή το εξής: Άλλη είναι η Ελλάδα του 2018 με 34 εκατομμύρια τουρίστες και θετικά οικονομικά στοιχεία για χώρα που έχει πληγεί από ανελέητη κρίση, άλλη η Ελλάδα του 2017 με 32 εκατομμύρια τουρίστες και ανεκδήλωτες ακόμη θετικές οικονομικές εξελίξεις, και άλλη η Ελλάδα του 2015 στα οποία στηρίχτηκε η αρχική εκτίμηση για την παράταση της σύμβασης. Η αναθεώρηση αυτή οδήγησε στην αύξηση του τιμήματος. Έτσι, συνέβη αυτό που αρχικά είπα. Πώς ένα ευχάριστο πρόβλημα, ευχάριστο διότι αποφέρει έσοδα, κατήντησε άκρως δυσάρεστο.
Θέλετε απόδειξη του ότι χρόνο με χρόνο αλλάζουν τα στοιχεία και οι τιμές; Εισηγητική Έκθεση Προϋπολογισμού 2012. Κατατέθηκε στη Βουλή των Ελλήνων από τον Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης και Υπουργό Οικονομικών, Ευάγγελο Βενιζέλο. Σελίδα 64: Ειδικά Έσοδα από την Εκχώρηση Αδειών και Δικαιωμάτων του Δημοσίου. Με υπογραφή Ευάγγελου Βενιζέλου λοιπόν, «Αναμένεται να εισπραχθούν (όχι 484, όχι 1.115) αναμένεται να εισπραχθούν 230 εκατομμύρια Ευρώ από την παράταση της σύμβασης παραχώρησης του Διεθνούς Αερολιμένα Αθηνών».