Ομιλία στη Βουλή των Ελλήνων 14 Φεβρουαρίου 2019 Σχέδιο Νόμου Υπουργείου Οικονομικών

Ομιλία για το Σχέδιο Νόμου του υπουργείου Οικονομικών με τίτλο: «Κύρωση της από 24 Ιανουαρίου 2019 Σύμβασης Παράτασης της Σύμβασης Ανάπτυξης του Αεροδρομίου που υπογράφτηκε στην Αθήνα στις 31 Ιουλίου 1995 και κυρώθηκε με τον ν.2338/1995 (Α 202)

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Κύριε Πρόεδρε, στη δημοσιογραφία λέμε: «μονόστηλο», «δίστηλο», «τρίστηλο» κ.ο.κ. Και πεντάστηλο να έχω, μπορώ να το κάνω δίστηλο. Αλλά πραγματικά θέλω λιγότερο από δεκαπέντε λεπτά και υπό την επήρεια του όρου «σκάνδαλο» που χρησιμοποίησε ο κ. Μανιάτης. Θα προσπαθήσω εν πάση περιπτώσει να είμαι πολύ σύντομος.

Το υπό συζήτηση θέμα προσφέρεται για συγκρίσεις: συγκρίσεις πολιτικών, συγκρίσεις συμβάσεων, συγκρίσεις οικονομικών στοιχείων, ακόμα και συγκρίσεις προσωπικών συμπεριφορών. Για να συντομεύω, θα περιοριστώ σε λίγες κραυγαλέες.

Σύγκριση πρώτη: Οφείλουμε -και τούτο το λέω για τη Νέα Δημοκρατία- να συγκρίνουμε την αρχική σύμβαση παραχώρησης του 1993, που είχε υπογράψει ο τότε Πρωθυπουργός, ο αείμνηστος Μητσοτάκης, με τη σύμβαση που υπογράφηκε έπειτα από διαπραγμάτευση το 1995.

Όπως είπα και στην Επιτροπή, η τότε νέα κυβέρνηση με Υπουργό ΠΕΧΩΔΕ τον Κώστα Λαλιώτη, έκανε δύο μεγάλες αλλαγές.

Αλλαγή πρώτη: Μειώθηκε ο χρόνος παραχώρησης στα τριάντα χρόνια, από τα πενήντα που προέβλεπε η αρχική συμφωνία της Κυβέρνησης Μητσοτάκη, πράγμα που σημαίνει κάτι πάρα πολύ απλό. Η μείωση από πενήντα σε τριάντα χρόνια είχε δεχθεί ανελέητη κριτική, ακόμη και από τον κ. Στέφανο Μάνο, υπάρχει η αρθρογραφία του, ότι δεν είναι προς το συμφέρον της Ελλάδας να μειωθεί ο χρόνος παραχώρησης από πενήντα σε τριάντα χρόνια.

Είχα πει τότε στην Επιτροπή: «Τι σημαίνει η μείωση του χρόνου παραχώρησης από τα πενήντα στα τριάντα χρόνια;» Αν δεν μειωνόταν τότε ο χρόνος παραχώρησης από πενήντα σε τριάντα χρόνια, δεν θα είχαμε σήμερα αυτά τα είκοσι χρόνια για να τα πουλήσουμε 1,364 δισεκατομμύρια ευρώ, δηλαδή 1.115 εκατομμύρια συν ΦΠΑ.

Αλλαγή δεύτερη: Μετά τη διαπραγμάτευση του 1995 αυξήθηκε το μερίδιο του δημοσίου από 45% στο 55%, μερίδιο που το Δημόσιο διατηρεί ως σήμερα. Τι σημαίνει αυτό; Το Υπουργείο Οικονομικών διαχειρίζεται το 25% και το 30% έχει εκχωρηθεί από το 2011 στο ΤΑΙΠΕΔ για να πουληθεί. Το Δημόσιο, λοιπόν, μένει στη σύμβαση με 25%. Αυτό φυσικά θα ήταν μικρότερο, αν τότε δεν είχε αυξηθεί το μερίδιο του Δημοσίου από 45% σε 55%. Αυτό προβλέπει η σύμβαση που θεσμοθετήθηκε τελικά το 1996.

Και εδώ έχουμε -ας μου επιτραπεί να το πω- εκδίκηση της ιστορίας. Αυτό που επικρινόταν σφόδρα το 1995, με ασύλληπτες κατηγορίες και σε προσωπικό επίπεδο, το πωλούμε σήμερα 1.115 εκατομμύρια ευρώ συν ΦΠΑ. Αυτή είναι η εκδίκηση της ιστορίας.

Σύγκριση δεύτερη: Πρόκειται για σύγκριση τιμών. Ποια είναι η βασική κατηγορία στην ερώτηση που κατέθεσε η Νέα Δημοκρατία προς την Κυβέρνηση; Ότι δεν υπηρετούμε το δημόσιο συμφέρον. Επί λέξει: Η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε σχεδόν να χαρίσει το «Ελευθέριος Βενιζέλος» για είκοσι χρόνια, αλλά έναν χρόνο μετά, ύστερα από παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, το αντίτιμο υπερδιπλασιάστηκε.

Η Γενική Διεύθυνση Ανταγωνισμού θεώρησε ότι το τίμημα έπρεπε να αυξηθεί από 484 σε 1.115 εκατομμύρια ευρώ. Να χαρίσει, είπε η Νέα Δημοκρατία, σκάνδαλο δηλαδή.

Για να δούμε τις τιμές. Ποια τιμή ζήτησε ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος; Εισηγητική Έκθεση Προϋπολογισμού. Συγκεντρωμένα θα τα καταθέσω. Κατατέθηκε στη Βουλή από τον Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης και Υπουργό Οικονομικών, Ευάγγελο Βενιζέλο, σελίδα 64.

Με υπογραφή Ευάγγελου Βενιζέλου, λοιπόν: «Αναμένεται να εισπραχθούν…» -όχι 484 εκατομμύρια, όχι 1.115 εκατομμύρια- «…230 εκατομμύρια ευρώ από την παράταση της σύμβασης παραχώρησης του Διεθνούς Αερολιμένα Αθηνών».

Θα το καταθέσω στα Πρακτικά.

 Για το τίμημα των 484 εκατομμυρίων ευρώ, το ΤΑΙΠΕΔ εξέδωσε αλλεπάλληλα δελτία Τύπου από τα οποία θα καταθέσω δύο, εκείνο της 2ας Οκτωβρίου 2017 και εκείνο της 31η Μαίου του 2017. Και στα δύο αναφέρεται ότι «Η ολοκλήρωση της συναλλαγής τελεί υπό την αίρεση της έγκρισής της από τις αρμόδιες ευρωπαϊκές αρχές».

Θα τα καταθέσω στα Πρακτικά.

Δεν δώσατε σημασία στα δελτία Τύπου. Μήπως έπρεπε να δώσετε σημασία στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως; 19 Σεπτεμβρίου 2017, τεύχος 2^ο, αριθμός φύλλου 3294. Εκεί δημοσιεύεται η Σύμβαση Παράτασης. Το άρθρο 3 αφορά την έναρξη ισχύος και τις αιρέσεις της. Στις αιρέσεις πρωταγωνιστεί η Γενική Διεύθυνση Ανταγωνισμού της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Και αυτήν -παρότι παρέλκει, πρόκειται για την Εφημερίδα της Κυβερνήσεως- θα  την καταθέσω στα Πρακτικά.

Η εμπλοκή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής προβλέπεται ήδη από το ν. 2338/1995 με τον οποίο κυρώθηκε και απέκτησε ισχύ η Σύμβαση Ανάπτυξης του Αεροδρομίου. Και αυτό θα το καταθέσω στα Πρακτικά.

Σύγκριση τρίτη. Τώρα θα μπούμε σε θέματα πολιτικού πολιτισμού και θα συγκρίνουμε συμπεριφορές.

Τα μεγάλα δημόσια έργα υπερβαίνουν τη θητεία όχι απλώς μιας, δύο, τριών, αλλά συχνά οκτώ, εννέα και δέκα κυβερνήσεων, έχουμε παραδείγματα. Κατά την παράδοση του Αεροδρομίου «Ελευθέριος Βενιζέλος» ο τότε αρμόδιος Υπουργός κ. Λαλιώτης είχε αναφέρει: «Σήμερα από εκεί που βρίσκονται θα χαμογελούν με ικανοποίηση και κατανόηση οι Μεγάλοι Απόντες, που μόχθησαν σε διαφορετικές στιγμές για να γίνει Διεθνές Αεροδρόμιο, αντάξιο των δυνατοτήτων και των προοπτικών της Ελλάδας. Σίγουρα χαμογελά ο Ελευθέριος Βενιζέλος, που οραματίστηκε την αναγκαιότητα για ένα διεθνές αεροδρόμιο-κόμβο, που τιμητικά φέρει το όνομά του. Σίγουρα χαμογελά ο Κωνσταντίνος Καραμανλής που με την επιμονή του για τα μεγάλα έργα, από το 1978, επέλεξε τον χώρο και προχώρησε στις απαλλοτριώσεις και στον πρώτο διαγωνισμό. Σίγουρα χαμογελά ο Ανδρέας Παπανδρέου που το 1994 πέτυχε να εντάξει το έργο αυτό, όπως και όλα τα μεγάλα εθνικά περιφερειακά έργα, στα διευρωπαϊκά δίκτυα και να διασφαλίσει τους απαραίτητους πόρους».

Αυτά από την «πράσινη όχθη».

Έρχομαι τώρα στη «γαλάζια όχθη» και παρακαλώ για την προσοχή της Νέας Δημοκρατίας.

Στις 10 Ιουνίου 2004 ο Γιώργος Σουφλιάς δηλώνει: «Με τον Κώστα Λαλιώτη μάς συνδέει το ΥΠΕΧΩΔΕ. Τώρα που κάθομαι και εγώ σε αυτό το γραφείο, παρά τις διαφορές στην πολιτική που φυσιολογικά έχουμε με τον Κώστα, αντιλαμβάνομαι και ζω καθημερινά τα προβλήματα, που είμαι βέβαιος ότι και αυτός ζούσε επί οκτώ χρόνια, και πρέπει να σας πω ότι, παρά τις ενστάσεις μου σε ορισμένα πράγματα, παρουσίασε ένα πολύ καλό έργο».

Αυτόν τον πολιτικό πολιτισμό, κατά καιρούς, κατά περίπτωση τουλάχιστον, τον έχει καταργήσει σήμερα η Νέα Δημοκρατία, κατηγορώντας την Κυβέρνηση για αγνόηση του δημοσίου συμφέροντος, δηλαδή για ξεπουλήματα.

Καταλήγοντας, κύριε Πρόεδρε, θέλω να αναφέρω κάτι ειδικά για την Ανατολική Αττική. Στο άρθρο 9 παράγραφος 6 της συμφωνίας του 1995 προβλέπονται επί λέξει τα εξής, τα οποία και θα καταθέσω: «Ποσοστό τουλάχιστον 10% των εσόδων του Διαχειριστικού Φορέα, που ιδρύεται με το άρθρο αυτό, διατίθεται για τη δημιουργία σύγχρονης υποδομής και δικτύων ποιότητας ζωής, καθώς και για την παροχή αντισταθμιστικών οφελών στην ευρύτερη περιοχή των Μεσογείων με αιχμή τα Σπάτα, στο πλαίσιο του ολοκληρωμένου χωροταξικού, οικιστικού και αναπτυξιακού σχεδιασμού της περιοχής».

 Αυτά -ας το μάθουν αυτό οι Σπαταναίοι και οι άλλοι κάτοικοι της Ανατολικής Αττικής- δεν ισχύουν πια. Ποιος ευθύνεται που δεν ισχύουν; Ποιος τα έσβησε; Ποιος τα απάλειψε; Η απάντηση είναι οδυνηρή. Εκείνοι που πτώχευσαν τη χώρα, εκείνοι που μας οδήγησαν στα μνημόνια.

Σας ευχαριστώ.