ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ (ΝΑΣΟΣ) ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ (Εισηγητής της Μειοψηφίας):
Κύριε πρόεδρε, μιλάμε τώρα για τη σημαία της εξωτερικής πολιτικής της χώρας μας, για το
Δίκαιο της Θάλασσας. Ας τα πάρουμε, όμως, με τη σειρά, γιατί έχω μια διαφορετική περιγραφή του θέματος από τους αξιότιμους προλαλήσαντες συναδέλφους.
Το πρωτόκολλο για τα προνόμια και τις ασυλίες της Διεθνούς Αρχής Βυθού, εκδόθηκε το 1998. Με άλλα λόγια, ερχόμαστε πάλι να κυρώσουμε κάτι πολύ σπουδαίο δεκαετίες μετά, στην προκειμένη περίπτωση, είκοσι τρία χρόνια μετά τη θέσπισή του.
Δεν ξέρω σε ποιον ανήκει η ευθύνη της καθυστέρησης, δε συμβαίνει πρώτη φορά, ενός πρωτοκόλλου που επικαλείται ευθέως το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας.
Δείτε πως αρχίζει «Τα κράτη μέρη στο παρόν πρωτόκολλο, λαμβάνοντας υπόψη ότι η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας συνιστά τη Διεθνή Αρχή Βυθού, …».
Δε συνεχίζω, μου αρκεί αυτό.
Η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας συνιστά, δηλαδή δημιουργεί, τη Διεθνή Αρχή Βυθού.
Τι επικαλούμαστε εμείς;
Ποια είναι η σημαία της εξωτερικής μας πολιτικής;
Δεν είναι το Δίκαιο της Θάλασσας;
Η Συμφωνία του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας δημιουργεί αυτήν την Αρχή. Ένα όργανο, δηλαδή, με εξουσίες για την εφαρμογή του Δικαίου της Θάλασσας. Είναι μια Αρχή εφαρμογής.
Συνεπώς, είναι δυνατόν να μην το κυρώσουμε;
Νομίζω ότι το επιχείρημα είναι εξόφθαλμα καταλυτικό, τόσο που η υπόθεση μοιάζει με ένα ανέκδοτο που κυκλοφορούσε παλιά μεταξύ των στρατιωτικών. Επιτρέψτε μου να το αναφέρω, για να φαιδρύνουμε την κατάσταση. Το χιούμορ είναι «άσκηση ψυχραιμίας», είπε κάποιος και, ενδεχομένως, σήμερα χρειαζόμαστε περισσότερη ψυχραιμία από κάθε άλλη φορά, μετά το 1974.
Από το μέτωπο, ο μέραρχος συντάσσει αναφορά προς το γενικό στρατηγείο. «Η επίθεσις δεν εγένετο, διά τους εξής 100 λόγους. Πρώτον, δεν είχαμε πυρομαχικά».
Αφού δεν έχεις πυρομαχικά, τι χρειάζονται οι υπόλοιποι 99 λόγοι;
Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με το υπό κύρωση νομοσχέδιο.
Εγώ, όμως, θα προχωρήσω για μισό λεπτό στη νοοτροπία του μεράρχου, που προανέφερα, ενδεχομένως να ήταν και ναύαρχος, διότι με διακατέχει ιδιόρρυθμο πάθος για τη γλώσσα μας, που πνίγεται μέσα στα δισεκατομμύρια των ανθρώπων που εκφράζονται σε άλλη λαλιά.
Το ελληνικό κείμενο, που έχετε ανά χείρας, είναι μετάφραση, δεν έχει καμία διεθνή εγκυρότητα. Στο άρθρο 22, αναφέρεται το εξής: «Το πρωτόκολλο άνοιξε για υπογραφή στο Κίνγκστον, το 1998, σε ένα και μόνο πρωτότυπο, στην αραβική, την κινέζικη, την αγγλική, τη γαλλική, τη ρωσική και την ισπανική γλώσσα. Τα κείμενα του παρόντος πρωτοκόλλου στην αραβική, την κινέζικη, την αγγλική, τη γαλλική, τη ρωσική και την ισπανική γλώσσα, είναι εξίσου αυθεντικά».
Λεπτομέρεια, αλλά διδάξτε στα παιδιά σας αραβικά, κινεζικά και αγγλικά. Όπως βλέπετε, τα πράγματα έχουν από καιρό αλλάξει.
Όταν ηττώνται γλώσσες όπως η γερμανική και η ιταλική, που δεν υπάρχουν εδώ, τι να πεις για την ελληνική;
Μια μικρή λεπτομέρεια. Να τη διαφυλάξουμε τουλάχιστον στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Θα σταθώ στα άρθρα 3, 4 και 5. Στο άρθρο 3 αναφέρεται ότι η Αρχή διαθέτει νομική προσωπικότητα, έχει την ικανότητα να συμβάλλεται να αποκτά και να διαθέτει ακίνητη και κινητή περιουσία, να είναι μέρος σε νομικές διαδικασίες.
Άρθρο 4. Οι χώροι της Αρχής είναι απαραβίαστοι.
Άρθρο 5. Η Αρχή δεν υπόκειται σε οικονομικούς ελέγχους.
Τα επισημαίνω, διότι, αποτελούν ενδείξεις ότι στον τομέα του δικαίου της θάλασσας ίσως να τερματίζονται τα αστεία και τα πράγματα επιτέλους να αρχίσουν να σοβαρευτούν περνώντας σε κάποιου είδους εφαρμογή ή αν θέλετε, σε ανώτερου είδους εφαρμογή. Ίσως, θα μου πείτε, ότι από μικρή υπόθεση βγάζω μεγάλο συμπέρασμα, αλλά το συμπέρασμα αυτό στέκει στη διακρατική λογική και αναγνωρίζεται στη διεθνή πρακτική.
Επανέρχομαι στο πρώτο επιχείρημα. Άλλα αναφέρθηκαν από τους συναδέλφους. Η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το δίκαιο της θάλασσας δημιουργεί, συνιστά τη Διεθνή Αρχή Βυθού. Ως προς το θέμα τούτο πώς συμπεριφέρεται η Τουρκία; Επέλεξα μία από τις αντιδράσεις της ,από τις πιο αποκαλυπτικές πιστεύω και θέλω να τη θυμίσω σήμερα εδώ, με την ευκαιρία της ανάδειξης της Αρχής Βυθού σε διεθνή νομική προσωπικότητα.
Τα προνόμια και οι ασυλίες αποτελούν υποπερίπτωση. Το κύριο ουσιαστικό είναι το πέρασμα στην πράξη. Τι έγινε το Δεκέμβριο του 2019 στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ; Για μια ακόμη χρονιά η Τουρκία αρνήθηκε να υπερψηφίσει. Έσπασε την ομοφωνία, βρέθηκε να είναι το μοναδικό κράτος - μέλος του ΟΗΕ που καταψήφισε στη Γενική Συνέλευση το ψήφισμα για τους ωκεανούς και το δίκαιο της θάλασσας.
Διαμαρτυρήθηκε τότε ο μόνιμος αντιπρόσωπος της Κυπριακής Δημοκρατίας στον ΟΗΕ, ο Πρέσβης κ. Μαυρογιάννης, δηλώνοντας ότι το αίτημα της Τουρκίας για διεξαγωγή ψηφοφορίας επί του ψηφίσματος αντί της αναμενόμενης ομόφωνης υιοθέτησης του αποτελεί προσπάθεια
αμφισβήτησης της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το δίκαιο της θάλασσας. Δηλαδή, ήξερε ότι θα είναι η μόνη χώρα που δεν θα υπερψηφίσει το δίκαιο της θάλασσας και αντί να κρυφτεί, ζήτησε ονομαστική ψηφοφορία για να καταγράψει τη διαφωνία της.
Παρότι ο κ. Μαυρογιάννης δήλωσε ότι κανένα κράτος δεν πρέπει να συνομολογεί αμφίβολες διμερείς συμφωνίες που αντιβαίνουν στη σύμβαση, ο εκπρόσωπος της Τουρκίας επέμενε στην ονομαστική ψηφοφορία. Ορθά, λοιπόν, ο Έλληνας αντιπρόσωπος το χαρακτήρισε αυτό απόπειρα αμφισβήτησης του οικουμενικού χαρακτήρα της Σύμβασης. Ο εκπρόσωπος της Τουρκίας είπε ότι η χώρα του δεν είναι συμβαλλόμενο μέρος στη Σύμβαση, ούτε συμφωνεί ότι η Σύμβαση έχει καθολικό και ενοποιημένο χαρακτήρα. Όπως βλέπει κανείς το θράσος της Τουρκίας δεν είναι μονάχα αιγαιακό ή μεσογειακό, είναι παγκόσμιο.
Όλα αυτά συμβαίνουν τη στιγμή - σημερινή είδηση - που Ισραήλ και Λίβανος βρίσκονται κοντά σε ιστορική συμφωνία για την οριοθέτηση θαλάσσιων συνόρων. Έπειτα από εντατικές διαπραγματεύσεις το Ισραήλ και ο Λίβανος φαίνεται σήμερα να βρίσκονται κοντά σε «ιστορική» συμφωνία για την οριοθέτηση των θαλάσσιων συνόρων τους και την άρση των εμποδίων στην εκμετάλλευση κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες μεσολαβούν εδώ και δύο χρόνια μεταξύ αυτών των χωρών που επισήμως - θυμίζω - βρίσκονται σε πόλεμο για τη διευθέτηση της συνοριακής διαφοράς τους.
Δεν ξέρω αν αυτή η είδηση είναι καλή ή κακή για την Ελλάδα, αλλά μάλλον μπορεί κάτι να προοιωνίζεται. Εύχομαι καλό, γιατί πάντοτε υπάρχει ο κίνδυνος των οβιδών στην Ανατολική
Μεσόγειο.
Κύριε Πρόεδρε, εφόσον η Σημαία της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής είναι η Σύμβαση του ΟΗΕ για το δίκαιο της θάλασσας, είναι φυσικό να υπερψηφίζουμε το Πρωτόκολλο για τη Διεθνή Αρχή του Βυθού, η οποία, δημιουργείται από τη Συμφωνία του ΟΗΕ για το δίκαιο της θάλασσας.