Μεγάλη ευθύνη αναλαμβάνει ο ελληνικός λαός στις επικείμενες εκλογές. Ο ένας ορθώς τού λέει ότι έτσι όπως ξεκινήσαμε θα τα καταφέρουμε. Κι ο άλλος, ότι θα τερματίσει τη λιτότητα, διαγράφοντας μονομερώς το χρέος χωρίς να μας διαγράψουν εκείνοι. Λέει επίσης ότι θα εθνικοποιήσει και τις τράπεζες, χωρίς να λογαριάζει τι θα περιέχουν μετά την εθνικοποίησή τους (δραχμές, αν χρειαστεί˙ το γρόσι αποκλείεται).
Στη λογοτεχνία υπάρχουν μάγισσες που χρησιμοποιούν ραβδί και μάγισσες που χρησιμοποιούν σκουπόξυλο. Θα πίστευε κανείς ότι οι μάγισσες είναι εκτός εποχής, αν δεν υπήρχαν οι προεκλογικές περίοδοι. Όπως και να ’χει, τις μάγισσες δεν τις ρίχνουμε πια στην πυρά. Τις αγαπάμε, τις βάζουμε στα παραμύθια των παιδιών μας, συνομιλούμε μαζί τους. Από ’δώ πηγάζει κι ο κίνδυνος, Τα παραμύθια είναι γοητευτικά, και μια μάγισσα στην πανσέληνη νύχτα της ιδεοληψίας είναι συναρπαστική.
Το ραβδί και το σκουπόξυλο είναι σκηνικά στοιχεία και αφηγηματικά σύμβολα, που δύσκολα μετατρέπονται σ’ εργαλεία σύγχρονης πολιτικής. Με το ραβδί κάτι έγινε, όταν το συνδύασαν με το καρότο, αλλά το σκουπόξυλο δεν είχε ποτέ καμιά τύχη στο πολιτικό πεδίο. Άρα:
Όσοι νομίζουν ότι, στην ηλεκτρονική εποχή, θα δραπετεύσουν από την πραγματικότητα μ’ ένα μαγικό σκουπόξυλο που φέρει εγχάρακτες τις λέξεις «δραχμή-μονομερής διαγραφή» καλά θα κάνουν να το ξανασκεφθούν. Η συμμετοχή και όχι η αυτοεξορία δίνει τη λύση. Όχι ο αυτοευνουχισμός επειδή σε απατά η γυναίκα σου!
Ό,τι κι αν λέγεται, όποιος κι αν το λέει, η αλήθεια είναι ότι ο ελληνικός λαός δεν πρόκειται να δει άσπρη μέρα, αν δεν διαγραφεί, ευθέως ή πλαγίως, μέγα μέρος του χρέους του. Επ’ αυτού αποδίδει η συμμετοχή ή να πάρουμε τα βουνά; Υπάρχουν δύο επίσημες δηλώσεις, η πρώτη προφορική, του προκαθημένου του EuroWorking Group κ. Τόμας Βίζερ σύμφωνα με την οποία η διαπράγμάτευση αρχίζει αυτόν (ναι!) τον Οκτώβριο, και η δεύτερη γραπτή, του χερ Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, σε επιστολή του προς τους Γερμανούς βουλευτές. Ο αλλοτινός συνεργάτης του Χ. Κολ και πικραμένος (από τότε) ανταγωνιστής της Άνγκελα Μέρκελ παραδέχεται ότι επίκεινται συνομιλίες για «ελάφρυνση». Αυτά μπορεί να είναι φριχτά για ορισμένους, επειδή έβαλε το χεράκι του ο Τσίπρας, αλλά σίγουρα δεν είναι μαγικά.
Δεν νομίζω ότι μια μάγισσα μπορεί να εκσυχρονιστεί χρησιμοποιώντας ηλεκτρική σκούπα αντί για το παλιό σάρωθρο. Ας το συζητήσουμε όμως. Πάντα μπορεί να υπάρξει προοδευτικότητα. Η γνώση δεν σταμάτησε στον Μάρξ ούτε καν στον Αριστοτέλη. Εξακολουθεί να παράγεται. Η ζωή δραπετεύει ακόμη και από τις μεγαλοφυίες της.
Ζούμε στην εποχή που ο Τομά Πικετί ζητεί από τις κυβερνήσεις να συνεννοηθούν με σκοπό να επιβληθεί ένας παγκόσμιος φόρος στον μεγάλο πλούτο, ώστε να αντιμετωπιστεί η συσσώρευσή του στους λίγους. Ηγέτες που σέβονται την επιστήμη θεωρούν ότι οι ανισότητες είναι τώρα ο μεγάλος κίνδυνος για την παγκόσμια οικονομία. Κι εσύ θα είσαι απ’ έξω; Υπάρχουν κάποιοι που παράγουν πίστη στις ιδέες τους, αλλά δεν παράγουν γνώση. Χειρότερα: την καταφρονούν. Έτσι οι πολιτικές πεποιθήσεις θρησκειοποιούνται, δογματίζονται κι επιστρέφουν στον μεσαίωνα.
Όσοι το επιθυμούν είναι ελεύθεροι ν’ ανέβουν στο σκουπόξυλο ή να πιάσουν το μαγικό ραβδί. Προσωπικά, αγαπώ τις μάγισσες, ιδίως τις καλοκάγαθες όπως οι δικές μας, αλλά δεν ανεβαίνω στο σκουπόξυλο. Μπορείτε να το πάρετε και να με κυνηγήσετε...
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην Κυριακάτικη ΚΟΝΤΡΑ στις 31 Αυγούστου 2015