Μέχρι στιγμής η επιχείρηση
απόκρυψης των εγκληματικών λαθών των «προσωπικοτήτων» που μας κυβέρνησαν δεν
πάει άσχημα. Ο ενστικτώδης σχεδιασμός τους ήταν απλός. Ήθελαν το ερώτημα «Πως
θα βγούμε από την κρίση» να κρύψει το ερώτημα «Ποιοι μας οδήγησαν στην κρίση».
Ως ένα βαθμό το κατόρθωσαν. Παρότι η Ελλάδα είναι σήμερα μια xώρα ζητιάνα, ελάχιστοι απαιτούν να
ερευνηθεί ποιοι την κατάντησαν έτσι. Τρικουπικά «Τις πταίει;» θεωρούνται
επιζήμια στη σαμαρωμένη χώρα.
Ξέρουμε ποιοι ευθύνονται, θα πουν
κάποιοι. Όσοι ξέρουν δεν κάνουν για ερευνητές. Ο καθαρός ερευνητής ξεκινά από
το τι έφταιξε για να καταλήξει στο ποιος έφταιξε. Παράδειγμα, ο νόμος περί
ευθύνης υπουργών. Αποτέλεσε πράγματι πηγή και βάθρο πολιτικής κακουργίας; Αν
προσκομίσεις αποδείξεις καταφατικής απάντησης, τότε πανεύκολα φθάνεις στο ποιοι
τον δημιούργησαν και, το χειρότερο, ποιοι τον διατήρησαν και τον
χρησιμοποίησαν.
Αλλ’ εδώ το θέμα εμφανίζεται
πρωτίστως οικονομικό. Χώρα ζητιάνα η Ελλάδα; Μάλιστα. Αν η ζητιάνα είναι
όμορφη, θα την καταντήσουν και κάτι άλλο. Κάποιοι στο Βορρά επιθυμούν το
κατάντημά της να παραδειγματίσει τους πάντες στην Ευρώπη. Σχεδόν ηδονίζονται
που μέσω Αθηνών επιβάλλουν τη σιδηρά πειθαρχία τους στην ήπειρο. Η σαμαρωμένη
Ελλάδα πρέπει αν φοβίζει τους υπόλοιπους ότι θα φορέσουν κι εκείνοι το ίδιο
σαμάρι, αν δεν βάλουν γερμανικό μυαλό.
Προσωπικά σέβομαι απεριόριστα το
γερμανικό μυαλό, μόνο που το βρίσκω στον Γκίντερ Γκρας και στον Χέλμουτ Σμιτ,
όχι στον δυστυχή Σόιμπλε. Τέλος πάντων, με βάση αυτό το μυαλό αναρωτιέμαι:
Ποιοι Έλληνες πολιτικοί μας
κατέστρεψαν; Ποιοι μας έφεραν ως εδώ «στο έρμο νησί, στο χείλος του κόσμου,
δώθε απ’ τ’ όνειρο και κείθε απ’ τη γή;» Η άποψη «μαζί τα φάγαμε» αντλεί ίσως
την αλήθεια της από τη ρήση: «Στην Ελλάδα δεν ξέρεις ποιος διαφθείρει ποιόν. Οι
πολιτικοί τους πολίτες ή οι πολίτες του πολιτικούς;» Τελικά, όμως, η άποψη ότι
συμφάγαμε το καταπέτασμα φανερώνει κάτι φριχτότερο. Αποτελεί ομολογία ότι το
είδος των πολιτικών που οδηγούν εξαφανίστηκε εμπρός στον εσμό των πολιτικών που
σέρνονται.
Μερικά ονόματα. Δημοσιογράφος
(Spiegel, 22.02. ‘10) ρωτά τον Παπανδρέου: Ποιος φταίει; Ο Παπ σιωπά. Μήπως ο
Καραμανλής; Τον τσιγκλάει ο δημοσιογράφος. Ο Παπ… το παπί! Το παπί έκανε και ο
Καραμανλής ως προς τον Σημίτη. Το παγώνι κάνει μόνον ο Σαμαράς. Ο οικονομολόγος
μας δεν είχε τότε καταλάβει τίποτα; Πότε προειδοποίησε ως γνήσιος εθνοσωτήρ;
Τουλάχιστον, ο Αλέκος Παπαδόπουλος προειδοποίησε. Ήταν στη Θεσσαλονίκη ο
Σημίτης και κομπορρημονούσε στα εγκαίνια της Έκθεσής της, όταν βγήκε
κυριακάτικα το «Βήμα» με κάτι τίτλους να! Ο αρμόδιος υπουργός του τον
προειδοποιούσε δημοσίως ότι φθάνουμε
(από τότε!) στον γκρεμό. Ποιος το θυμάται; Ο Αλμούνια δήλωσε (Kathimerini, 21.06. ’13) ότι
προειδοποίησε επανειλημμένα τον Καραμανλή για τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό μας
και διαπίστωσε απόλυτη αδράνεια. Θάψ’ το κι αυτό…
Τουλάχιστον είδατε τη φωτογραφία
που μας ήρθε από τη Λευκωσία; Εμφανίζει τον πρόεδρο Χριστόφια να καταθέτει στη
εξεταστική επιτροπή που συγκροτήθηκε για να διερευνήσει τι έφταιξε και η
κυπριακή οικονομία πήγε κατά διαβόλου. Στην Αθήνα δεν αγαπούν αυτού του είδους
τις φωτογραφίες. Δεν πειράζει. Θα βρει και η σημερινή Ελλάδα τον ερευνητή της. Θα
βρει (και μάλιστα πιο άτεγκτο από κάθε άλλη φορά) τον ιστοριογράφο της, ο
οποίος θα επισκεφθεί με το στανιό της επιστήμης του κάθε κόμμα και κάθε
πολιτικό πρόσωπο. Και μη γελιέστε, τελικά η ιστορία δε γράφεται στα φθηνά
πορνεία της προπαγάνδας ούτε στα πολυτελή γραφεία Τύπου…
Ούτε στα δικαστήρια γράφεται. Σε
μια χώρα όπου ο ένας θέλει να δικάσει τον άλλον δεν πρόκειται να γίνει ποτέ
δίκη της προκοπής. Μόνη ελπίδα, η ανεξάρτητη επιστημονική έρευνα. Το «Τις
πταίει» είναι ερώτημα που ιστορικά δεν παραγράφεται. Θα μου πείτε «Θα σωθεί το
μαγαζί μου ή η σύνταξή μου ή το υπό κατάσχεση σπίτι μου αν βρεθούν οι
φταίχτες;» Όχι, το «Τις πταίει» δεν σώζει, μονάχα καταδικάζει. Εκείνο που σώζει
είναι φαινομενικά το ίδιο ερώτημα αλλά μ’ ένα γράμμα λιγότερο: Τι φταίει!