Με βασανίζει πολύ η απόδοση στα ελληνικά μιας
αγγλικής λέξης από την ευγενή και συνάμα αιμοσταγή ομάδα των “-ισμών”. Δεν
φταίει η ελληνική γλώσσα, αλλ’ εκείνοι που τη μιλούν σήμερα. Πειραματιστείτε με
τους γύρω σας: Πείτε τους τη λέξη “εμποδιστής”. Θα νομίσουν ότι εννοείτε
κάποιον αθλητή δρόμου μετ’ εμποδίων. Ίσως ούτ’ αυτό, διότι ελάχιστοι αγαπούν
σήμερα τον κλασικό αθλητισμό, άρα ελάχιστοι ελάχιστα τον γνωρίζουν.
Για να μην μπλέξουμε περισσότερο, παραδέχομαι
ότι φταίω εγώ ο λεξικογραφικά ανεπαρκέστατος. Η ομολογία της ανικανότητάς μου υποκρύπτει δόλο. Θα με δικαιολογήσει, ελπίζω, και για κάποιες ριψοκίνδυνες
εκτινάξεις.
Ναι, για τους εμποδιστές θέλω να μιλήσω εδώ,
για τους obstructionists. Τούτο προϋποθέτει ότι θ’ αρχίσω απ’ την πηγή τους,
τον “εμποδισμό”. Έτσι μεταφράζω τη λέξη obstructionism. Καλώς; Όχι. Δεν την
έχουμε υιοθετήσει στην Ελλάδα.
Το σωστό θα ήταν να λες “κωλυσιεργία”, όχι
“εμποδισμός”. Κωλύομαι, ρε παιδιά. Η λέξη αυτή δεν εκφράζει το σφοδρό πνεύμα
της νοσηρής εναντίωσης που οφείλει να μεταφέρει. Ο εμποδισμός, όπως ορθά τον
έχουν συλλάβει οι διαολεμένοι οι Αγγλοσάξωνες είναι η προμελετημένη ανένδοτη
αντίδραση στις αναγκαίες τομές που επιχειρεί μια λαοπρόβλητη κυβέρνηση.
Προτού περάσουμε στα ελληνικά, ένα παράδειγμα
από τις ΗΠΑ. Τα προγράμματα υγείας του Μπάρακ, η λεγόμενη Obamacare, η
κορωνίδα της πολιτικής του, αυτή για την οποία θέλει να τον θυμούνται,
συνάντησε τον εμποδισμό των αντιπάλων του. Εξήντα επτά ψηφοφορίες προκάλεσαν
για να τον ακυρώσουν τον νόμο ή να τον εξουδετερώσουν, αφαιρώντας τη
χρηματοδότησή του. Άσε πια τις προσφυγές στα δικαστήρια, χάθηκε το μέτρο και το
μέτρημα.
Εμποδισμός έχει βέβαια ασκηθεί και στην
Ελλάδα, και μάλιστα με τον πιο σφοδρό τρόπο. Απ’ όλους. Καιρός να δούμε το
πράμα αλλιώς. Δεν εννοώ το παραμικρό που θα μπορούσε να θυμίζει δουλική
υποταγή, κάτι σαν το “σκάσε και κολύμπα”. Θέλω να πω ότι εκείνοι που
υπερψηφίστηκαν να κυβερνήσουν, δεν επιτρέπεται να εμποδίζονται έως του σημείου
να ακυρώνουν όσα η πλειοψηφία τούς ανέθεσε να εφαρμόσουν. Δεν είναι δημοκρατικό
πόσω μάλλον ηθικό.
Ο δεξιός “εμποδισμός” στην αριστερή
διακυβέρνηση και ο αριστερός στη δεξιά θα ήταν παιδιάστικος και αφελής, αν δεν
οδηγούσε στην πολιτική και εντέλει στην κοινωνική παραλυσία, με συχνότητα
απαράδεκτη ακόμη και για την Ελλάδα.
Σύμφωνα με τ’ αγγλικά λεξικά, “εμποδισμός”
είναι οι πράξεις στις οποίες προβαίνεις για να διακόψεις την πρόοδο
μιας νομικής ή πολιτικής διαδικασίας. Δεν πρόκειται, δηλαδή, για εκδήλωση μιας
δημοκρατικής διαμαρτυρίας, αλλά για υπονόμευση της δημοκρατικής διαδικασίας. Να
γιατί δεν θέλω να την ονομάσω “κωλυσιεργία”. Η λέξη αυτή στερείται
νεομητσοτακισμού. Δεν εφάπτεται καν του βαγγελοβενιζελισμού (ο νομοφύλαξ έγινε
αγροφύλαξ και συνυπογράφει επερώτηση με θέμα “άδικα φοροεισπρακτικά μέτρα για
τους αγρότες”).
Να μεταφράσω “παρεμπόδιση” αντί για
“εμποδισμό”; Θα μπορούσα, αλλ’ έτσι με το γράμμα θα σκότωνα το πνεύμα, θα
προκαλούσα αίσθηση ήπια, συνεπώς παραπλανητική. Θα έκανα ένα ανόητο φάουλ στο
χώρο του κέντρου. Εδώ μιλάμε για εμποδισμό με κάτι εμπόδια να! …ισχυρά σαν
τρακτέρ, μεγάλα σαν κανάλια, εμπόδια τιμωρητικά του λαού μέσω του λαού. Μιλάμε
για εμπόδια που γεννά η ενδόμυχη σκέψη “το κόμμα μου να σώσω απ’ τη φθορά, την
ηγεσία μου ν’ αναδείξω κι ας καταστραφεί η χώρα”. Διότι ακριβώς με την
καταστροφή της χώρας ερωτοτροπούν όσοι καθυστερούν τη μείωση του χρέους
μας και την επαναφορά των τραπεζών μας στην πιστοληπτική τους
κανονικότητα.
Οι πολίτες έχουν το δικαίωμα του θυμού.
Προσέξτε, όμως. Ο θυμός πρέπει να είναι αυθόρμητος. Τουλάχιστον, να μην τον υποκινεί
η λοβιτούρα που χρεωκόπησε τη χώρα. Ο θυμός είναι ένα πολύ γερό συναίσθημα,
αλλά δεν είναι σχέδιο. Βλέπω κάποιους “εμποδιστές” στην τηλεόραση. Ορισμένοι
μοιάζουν με τον ιεροκήρυκα μιας παλιάς ιστορίας που τη νύχτα του Σαββάτου ήταν
σε οίκο ανοχής και το πρωινό της Κυριακής δίδασκε από τον άμβωνα τις αρετή της
παρθενίας.
Για να τελειώνουμε: Δρόμους μετ’ εμποδίων
έχουμε στον κλασικό αθλητισμό. Κι εμποδιστές έχουμε εκεί. Στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ
έχουμε σήμερα obstructionists. Εδώ και τρεις βδομάδες, δεν τους αξίζει καμιά
ελληνική λέξη…
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην
εφημερίδα «Το Χωνί» της Κυριακής 14.2.2016