 |
| Ποιός εξισώνει την πρώτη μάχη με ολόκληρο τον πόλεμο; |
Αν δεν κάνω λάθος, ο Αλέξης Τσίπρας εξελέγη πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων. Αριστερός ναι, αλλά όλων των Ελλήνων. Τι πρέπει να κάνει, λοιπόν, στο σταυροδρόμι που φθάσαμε; Υποθέτω ότι οφείλει να πράξει εκείνο που επιθυμεί η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων. Το τι επιθυμεί ας ρωτήσει ο καθένας την ψυχούλα του ή ας μπει σε οποιοδήποτε καφενείο αν στερείται δημοσκόπου. Προσωπικά ισχυρίζομαι ότι θα κερδίσει αν θέσει σε δημοψήφισμα την αναμενόμενη συμφωνία.
Διαπίστωση
λοιπόν πρώτη: Οι απίθανα περισσότεροι Έλληνες επιθυμούν συμφωνία. Εδώ θα
ορμήσουν ορισμένοι. Καλά, εθελοτυφλείς; Δεν βλέπεις ότι τούτο αντίκειται στην
πολιτική ιδεολογία του; Φυλάξου, φίλε μου, μήπως βλέπω λίγο μακρύτερα. Όχι πολύ
μακρύτερα, μερικούς μήνες ταξίδι, άντε “ένα χρόνο μπάρκο” κατά την παλιά
ναυτική έκφραση. Ο πρωθυπουργός θα παραβίαζε την πολιτική ιδεολογία του μονάχα
σε μια περίπτωση. Στην περίπτωση που η πολιτική σταματούσε εδώ σαν τα ρολόγια
της Χιροσίμας μετά τη ρίψη της ατομικής βόμβας. Αλλά, για να σταματήσει η
πολιτική, πρέπει προηγουμένως να πάψει η ζωή, πράγμα που είναι ακόμη αδύνατο.
Το τέλος της ιστορίας δεν επαληθεύεται πουθενά στην υδρόγειο. Ωστόσο, ας
μείνουμε σ’ αυτό το παρανοϊκό ενδεχόμενο…
Αν η πολιτική σταματούσε, αν όλα τελεσιδικούσαν τώρα, αν δηλαδή αδυνατούσες πλέον ν’ αγωνίζεσαι για τις ιδέες σου, τότε θα μπορούσες να ισχυριστείς ότι, ναι, παραβίασε την πολιτική του συνείδηση. Ορίστε η απόδειξη θα ’λεγες: Δεν έχουμε πια ελπίδα να πάμε κάπου αλλού στο άμεσο ή ορατό μέλλον.
Για να γίνω
εντελώς σαφής, θα προσκομίσω ένα χειροπιαστό παράδειγμα για όσους δεν
καταλαβαίνουν ότι ούτε για τον Μέσι δεν γίνονται όλα με την πρώτη. Αυτή τη
στιγμή οι πιο μαχητικοί αντίπαλοι του συντηρητισμού είναι οι Σκωτσέζοι
αποσχιστικοί. Θέλουν να αποσχιστούν από τη Βρεταννία, επειδή κυρίως πιστεύουν
ότι η χώρα τους είναι “μια Σουηδία του Ούλοφ Πάλμε” που το καταραμένο Λονδίνο
των Τόρηδων δεν τους αφήνει να την κάνουν τέτοια. Δηλώνουν καθημερινά ότι
αποθεώνουν το κοινωνικό κράτος όπως αυτό μεσουράνησε κάποτε στη Σκανδιναβία.
Μόλις προχθές η αρχηγός τους κα Στέρτζον ομολόγησε ότι το καύσιμο στον πολιτικό
κινητήρα της είναι το μίσος που από δεκαεξάχρονη τρέφει για τη Μάργκαρετ
Θάτσερ, η οποία επέβαλε
πολιτικές ανεργίας και βύθισε τη Σκωτία στη δυστυχία.
Φαντάζεστε
μια περιοχή πεντέμισι εκατ. κατοίκων να επιδιώκει να αποσχιστεί από μια χώρα
εξήντα πέντε εκατομμυρίων, επειδή δεν θέλει να εφαρμόζει νεοφιλελεύθερες
πολιτικές στα μέρη της; Κι όμως, αυτοί οι μονότονοι τυμπανιστές του ανένδοτου
αγώνα τους έχασαν πρόσφατα ένα δημοψήφισμα χωρίς ν’ απογοητευθούν, χωρίς να
θρηνήσουν, χωρίς να καταστροφολογήσουν.
Γιατί;
Διότι η πολιτική δεν σταματά.
Επανήλθαν σε λίγους μήνες μ’ έναν εκλογικό θρίαμβο (κέρδισαν 56 από 59 έδρες)
και τώρα δηλώνουν ότι θα οργανώσουν νέο δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία τους αν
η Βρετανία αποσυρθεί από την ΕΕ. Εκείνοι ξέρουν και να ονειρεύονται και να
κερδίζουν. Εμείς; Εμείς είμαστε σκωτσέζοι μονάχα στον ΦΠΑ; Ποιος εξισώνει την
πρώτη μάχη με ολόκληρο τον “πόλεμο”; Επί τέλους ποιος θα τα κατάφερνε καλύτερα;
Ας ανέβει στο βάθρο να τον θαυμάσουμε τον άνθρωπο…